بهار آمد زمین فیروزه گون شد
بعزم سیر دلدارم برون شد
به گل چیدن درآمد یار فایز
همه گلها ز خجلت سرنگون شد
***
شفق روشن ز عکس رویت ای دوست
شب یلدا اسیر مویت ای دوست
چه می شد گر دمی با ما نشینی؟
ببوسم زلف عنبر بویت ای دوست
***
اسیرم کرده چشم مستت ای دوست
قتیلم کرده تیر شصتت ای دوست
رضا داری روم اندر گدایی
ولی دستم بود در دستت ای دوست
شنیدم دوش گیسوی معنبر
که آهسته بگفت در گوش دلبر
که فایز من گرفتم تو رها کن
بترس از بازخواهی روز محشر
***
هرآنکس عاشق است از جان نترسد
که مرد از کند و از زندان نترسد
دل فایز مثال گرگ گشنه
که گرگ از هی هی چوپان نترسد
***
قسم بر ششهزاروششصدوشصت
دگر شش آیه ای که بعد از آن است
که فایز غیر تو یاری نگیرد
اگرچه قطع سازند از تنش دست
خدایا می توانم ترک جان کرد
نشاید ترک یار مهربان کرد
دل اینجا دلبر اینجا من مسافر
سفر بی دلبرم کی میتوان کرد؟
***
دگر شب شد که من شیدا بگردم
چو ماهی بر لب دریا بگردم
پلنگ در کوه و آهو در بیابان
همه جمعند و من تنها بگردم
***
به چشمانی که داری من اسیرم
اگر تو مرده شویی من بمیرم
چو غسلم می دهی با صدر و کافور
دو چشمم وا کنم سیرت ببینم
نمی دونم که دل دیونه کیست؟
کجا می گردد و در خونه کیست؟
نمی دونم دل سرگشته من
اسیر نرگس مستونه کیست؟
***
دو گیسویت فتاده چون دوتا مار
اشاره می کنی هر دم به دلدار
اگر خواهی که فایز بنده گردد
نقاب از گوشه مهتاب بردار
***
خوشا آن ساعت که یار از در درآید
شب هجران و روز غم سرآید
ز دل بیرون کنم جان را به صد شوق
همین دانم که جایش دلبر آید
