فایز دشتی

من؛ آن آواره ی بشکسته بالم
زِ هجرانت بُتا؛ رو بر زوالم
منم آن؛ مرغِ سرگردان وُ تنها
پریشان گشته شد؛ یک باره حالم

منم سرگشته حیرانت؛ ای دوست

کنم یک باره جان؛ قربانت، ای دوست…

خلیل آسا؛ زِ شوقِ وصلِ کویت

دهم سر؛ بر سرِ پیمانت، ای دوست

دلی دارم؛ در آتش، خانه کرده

میانِ شعله‌ ها؛ کاشانه کرده

دلی دارم؛ که از شوقِ وصالت

وجودم را زِ غم؛ ویرانه کرده

وجودم را زِ غم؛ ویرانه کرده

من؛ آن آواره ی بشکسته بالم

زِ هجرانت بُتا؛ رو بر زوالم

منم آن؛ مرغِ سرگردان وُ تنها

پریشان گشته شد؛ یک باره حالم!

سحر؛ سر بر سرِ سجاده کردم

دعایی؛ بهرِ آن دلداده کردم

زِ حسرت؛ ساغرِ چشمانم، ای دوست

جدایی قسمت کافر نباشد

ز هجران ماتمی بدتر نباشد

بت فایز اگر دوری تو از من

مرا این زجر تا محشر نباشد

***

پس از قرنی بنا بر میل و دلخواه

بعزم کوی تو پیمودم این راه

دمی وصلم نمیگردد میسر

نمی سازد به من این بخت گمراه

***

دو چشمانت پیاله پر ز می بی

خم ابروت خراج ملک ری بی

دوتا لیموی تر بر سینه داری

نصیب فایز بیچاره کی بی؟

دلا آخر فغانت بیشتر شد

غمت از صد هزاران بیشتر شد

نکردی گوش بر فایز که آخر

سر و کارت بنوک نیشتر شد

***

مکش، سراج مخمل فرش زینش

مکن بار دگر مخمل نشینش

همین ترسم که مخمل خار گردد

نشیند خار مخمل بر سرینش

***

خبر داری به من هجران چها کرد

دلم را ریش و جانم مبتلا کرد

ز مردم عشق تو پوشیده فایز

ولی شوق تو رازش برملا کرد

بتا عشقت مرا واله نموده

دلم را داغ چون لاله نموده

ز هجران سینه بی چاره فایز

بر آتش همچو جواله نموده

***

بیا کز حد گذشت ایام دوری

کنم تا کی زمهجوری صبوری؟

اگر دوری تو از چشمان فایز

ولی با دل تو دایم در حضوری

***

بهشتی ای صنم دادی نشانم

مرا آواره کردی از مکانم

به فایز حوض کوثر وعده دادی

به یکباره زدی آتش به جانم